Het verhaal van John

Blij, dankbaar en opgelucht. Zo reageren cliënten als ze onverwacht tegen hoge kosten oplopen en wij ze kunnen helpen met een bijdrage uit ons Cliëntenfonds. John kreeg een bril. Dit is zijn verhaal.

Hoofdpijn

Ook John (64) uit Ghana is geholpen door het Cliëntenfonds. Hij woont al enkele decennia in Nederland als hij dakloos raakt. Ontmoeting krijgt hem in beeld en weet woonruimte voor hem te regelen. Ambulant woonbegeleider Mariëlle Tanis helpt hem om zijn leven op orde te houden.

John is gestopt met zijn werk als schoonmaker sinds bij hem leukemie is geconstateerd. Hij doet nu erg zijn best om taxichauffeur te worden.

Als hij zit te leren, merkt hij dat hij steeds vaker hoofdpijn heeft. “In het ziekenhuis zeiden ze dat het niets met de leukemie te maken had. De oplossing was: een bril”, vertelt hij. Maar hoe moest hij die betalen van zijn bijstandsuitkerinkje?

Zelf betalen

“We hebben eerst gekeken of hij de bril zelf kon betalen”, legt Mariëlle Tanis uit. “John wilde dat heel graag namelijk. Maar dat lukte niet. De bril kostte 404 euro, en werd ook niet vergoed vanuit de zorgverzekering. John kan zich namelijk door zijn omstandigheden niet aanvullend verzekeren. Toen ik het uitlegde aan de beheerder van het Cliëntenfonds, kwam er binnen een dag toestemming om de bril te kopen”.

John krijgt een brede lach op zijn gezicht als hij vertelt over het moment dat hij de bril kreeg. Hij ging er onmiddellijk mee naar de Thuishaven van Ontmoeting, om hem aan Mariëlle te laten zien. “Dankzij de bril kan ik nu lezen zonder hoofdpijn te krijgen”, vertelt hij.

Vertrouwen

“Als je zoiets praktisch als schoenen of een bril kan regelen voor een cliënt, doet hen dat enorm goed”, zeggen hulpverleners Mariëlle en Arie. “Het laat ze hoop ervaren, het gevoel dat er iemand naast ze staat. De cliënten zijn ook heel dankbaar dat er blijkbaar mensen zijn de zomaar geld willen geven om dit mogelijk te maken. Ze beseffen heel goed hoe bijzonder dat is. Soms willen ze het zelfs niet aannemen, omdat ze zich niet kunnen voorstellen dat ze zomaar een gift krijgen. Als hulpverlener is het ontzettend fijn om een extra stap te kunnen doen om op deze manier iets te kunnen regelen dat anders niet lukt.”