Een bewoner heeft zijn dag niet, hij zit boos in het kantoor van de begeleiders te schelden. Niet te bereiken voor de werkers van die dag. Ik kom binnen, ga naast hem zitten en luister. Dan besluit ik even alle corona-regels aan mijn laars te lappen. Ik schuif mijn stoel dichterbij en leg mijn hand op zijn arm en vraag: ‘wat is er nou toch, waar komt dit vandaan’? Die aanraking maakt dat er contact ontstaat. Zijn tirade verstomt, een droge snik is het enige dat hij nog kan uitbrengen. ‘Wil je praten’? vraag ik. Op zijn kamer praten we, dan komen de tranen. En ik mag voor hem bidden.
Gerrit de Haan, pastoraal medewerker