Present zijn

Daar sta ik dan. Voor een gesloten deur.

De verf bladdert van de kozijnen. Alles zit potdicht van boven tot beneden. “Niemand krijgt contact… Waar eerder wel contact was. En dat al een aantal jaren. Ook politie is geweest en heeft het geprobeerd. Wil jij het gaan proberen?”

Mijn hart slaat een slag over. Niemand krijgt contact. Zou het mij dan wel lukken? Waarom mij dan wel? Ik bid en schud de onzekerheid van me af. Ik weet en heb zó vaak ervaren dat we een levende God hebben!
Hij gaat mee en dan gaan deuren open.

 

Ik bel aan en de deur blijft dicht.

Ik stop mijn visitekaartje door de deur met een persoonlijk woordje en datum en tijd dat ik weer aanbel. Ik check de containers en hoe het er bij de voordeur verder uit ziet, om de volgende keer te zien of er beweging is geweest.

De volgende keer zie ik dat er beweging is geweest. Oh gelukkig… Hoe zou het achter de deur zijn…? Ik bel aan, maar de deur blijft dicht. Opnieuw een visitekaartje door de deur met een persoonlijk woordje en nieuwe datum en tijd. Dit herhaal ik wekenlang verschillende malen. Steeds zorgvuldig bekijkend of er beweging is geweest.

En dan na weken hoor ik na aanbellen ineens iets bij de deur… Ik wacht nog even, bid of het deze keer echt zo mag zijn dat de deur open gaat. Ik bel nog een keer… En ineens gaat de deur open. Aarzelend… We praten even. Aan de deur… En ik ben zó dankbaar!! We hebben contact!! We spreken af dat ik na een week weer zal komen.

 

Al na een paar dagen word ik gebeld…

Ik proef honger naar contact, gemengd met achterdocht…benoem hoe dapper ik het contact vind en respect heb hiervoor. We spreken wat mogelijkheden door van hulp die ik zou kunnen bieden.Die stap is nog te groot.

Ik kan nu niemand binnenlaten ivm werkzaamheden in mijn huis, krijg ik te horen. Ik stel gerust en zeg dat het ook niet hoeft. Benoem dat bellen ook prima is. Ik weet dat geduld en ruimte geven belangrijk zijn. Er is contact. Daar gaat het om.

We zijn weer een paar weken verder… Ik mag komen. En naar binnen. Wanhoop, eenzaamheid, uitputting… Het komt me tegemoet. Ik krijg vertrouwen, een verhaal…

En dat zegt… hoe hoog de nood is. Ik zie en hoor hoe hoog de nood is.
Erbarmelijke omstandigheden. Mensen vertrouwen…? Nee. Dat nooit meer…
Maar u wil ik vertrouwen, want ik weet het niet meer…

 

Het raakt me.

Het is het hart van waaruit ik me bewogen voel met hen. En ik bid. Jezus, help… Zocht U ze ook niet op… Geef een open oor en liefdevol hart. Woorden…. En help me vooral om…

Present te zijn.

Present.

Zijn.

Voelen wat er gevoeld wordt.

Delen in de gebrokenheid.

Samen.

 

En wanneer er ruimte voor is…

Hulp bieden.

Hulp, die heel hard nodig is!

 

Marianne Lokhorst,
Hulpverlener Ontmoeting